برگشت به فهرست مقالات | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دکتری اقلیم شناسی، گروه اقلیم شناسی، دانشکده علوم جغرافیایی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
2- دکتری اقلیم شناسی، شرکت مدیریت منابع آب ایران، دفتر اطلاعات و داده های آب ایران، گروه مدلسازی و نوآوری، تهران، ایران ، meysam.toulabi@gmail.com
چکیده:   (27 مشاهده)
این تحقیق با هدف بررسی و پیش بینی انواع وارونگی و شدت آن‌ها در شهر اصفهان به رشته تحریر درآمده است. در این پژوهش داده‌های رادیوسوند ایستگاه اصفهان برای ساعت 00 گرینویچ (5/3 محلی) طی سال‌های 2010 تا 2020 مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که 46 درصد از وارونگی‌های اصفهان از نوع تابشی، 7 درصد جبهه‌ای و 47 درصد فرونشینی می‌باشد. به دلیل نشست هوا زیر پرفشار جنب‌حاره، سهم وارونگی‌ فرونشست بیشتر است. میانگین شدت وارونگی‌ها نشان داد که شدیدترین وارونگی با ضریب 023/0 از نوع تابشی است. از نظر رتبه شدت، وارونگی‌های متوسط با 7 درصد و وارونگی‌های شدید با 64 درصد دارای کمترین و بیشترین فراوانی در شهر اصفهان بوده‌اند. نتایج همبستگی نشان داد که بین شدت وارونگی با دما، فشار و ضخامت لایه همبستگی مثبت با ضرایب 910/0 ،  968/0 و 591/0 و بین شدت وارونگی و ارتفاع، همبستگی منفی با ضریب 967/0- برقرار است. در واقع با افزایش دمای لایه وارونگی، ضخامت لایه وارونگی بیشتر شده، در نتیجه شدت وارونگی‌ها در شهر اصفهان نیز بیشتر شده است؛ نتایج پیش بینی حاصل از مدل های رگرسیونی نشان داد که الگوی اصلی برای فراوانی وارونگی ها در شهر اصفهان هنچنان ادامه خواهد داشت. بر اساس این تحلیل، الگوی فصلی قوی وارونگی‌ها در اصفهان حداقل تا سال ۲۰۳۰ ادامه خواهد داشت. همچنین ثبات در تعداد  انتظار نمی‌رود بلکه تعداد کل وارونگی‌ها در سال به طور چشمگیری افزایش یا کاهش یابد. نوسانات حول یک میانگین ثابت (حدود110 رویداد در سال) خواهد بود. نتایج نشان داد فصل زمستان از نظر فراوانی وارونگی همچنان بحرانی باقی می‌ماند. ماه‌های دی و بهمن کماکان بحرانی‌ترین دوره از نظر تعداد و شدت وارونگی‌ها خواهند بود که پیامد مستقیمی بر آلودگی هوای اصفهان دارد.
 
     
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: آینده پژوهی
دریافت: 1404/4/24 | پذیرش: 1404/7/5

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.