1- دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2- استاد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران ،apoura@ut.ac.ir
3- کارشناس ارشد مخاطرات محیطی و دانشجوی دکتری ژئومورفولوژی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران
2- استاد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران ،
3- کارشناس ارشد مخاطرات محیطی و دانشجوی دکتری ژئومورفولوژی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران
چکیده: (39 مشاهده)
در حال حاضر تاب آوری و پایداری اهداف اصلی شهرهای آینده هستند. اندازهگیری تابآوری بافتهای ناکارآمد شهری برای شهرهایی که با شوک‌های غیرمنتظره و پیامدهای آن مواجه هستند امری ضروری است؛ زیرا از یک سو نمی‌توان آنچه را که اندازهگیری نشده مدیریت کرد؛ و از سوی دیگر نتایج اندازهگیری تابآوری می‌تواند به توسعه راهبردها و سیاست‌های مناسب برای پایداری شهری کمک کند. هدف پژوهش حاضر ارزیابی تابآوری بافتهای ناکارآمد شهر تهران و ارائه راهبردهایی در راستای پایداری شهری است. روش انجام پژوهش توصیفی- تحلیلی است و برای اندازهگیری تابآوری بافتهای ناکارآمد شهر تهران، از اطلاعات سرشماری نفوس و مسکن سالهای 1385 و 1395 استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد که تابآوری اجتماعی و اقتصادی بافتهای ناکارآمد شهر تهران طی دوره مورد بررسی کاهش چشمگیری داشته است. نتایج پژوهش حاضر اطلاعات مفیدی به برنامه ریزان و سیاست گذاران ملی و محلی در جهت ارتقای تاب آوری شهری و دستیابی به شهری پایدار ارائه میدهد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
جغرافیای و برنامه ریزی شهری شهری
دریافت: 1402/3/13 | پذیرش: 1404/7/16
دریافت: 1402/3/13 | پذیرش: 1404/7/16
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |