1- دانشجوی دکتری شهرسازی ، واحد آیت الله آملی ، دانشگاه آزاد اسلامی ،آمل ،ایران
2- استادیار گروه معماری و شهرسازی ، واحد آیت الله آملی ، دانشگاه آزاد اسلامی ،آمل ،ایران ، Saba_architect@yahoo.com
3- دانشیار گروه معماری و شهرسازی ، واحد شیراز ، دانشگاه آزاد اسلامی ، شیراز ، ایران
2- استادیار گروه معماری و شهرسازی ، واحد آیت الله آملی ، دانشگاه آزاد اسلامی ،آمل ،ایران ، Saba_architect@yahoo.com
3- دانشیار گروه معماری و شهرسازی ، واحد شیراز ، دانشگاه آزاد اسلامی ، شیراز ، ایران
چکیده: (605 مشاهده)
در سال‌های اخیر برنامه‌ریزی توسعه پایدار شهری با کاربست رویکردها و ابزارهای نوینی همراه شده است که یکی از آنها برنامه‌ریزی راهبردی با استفاده از تکنیک متاسوآت است. بدیهی است اتخاذ رهیافتی راهبردی مستلزم توجه به ابعاد و جنبه‌های مختلفی است که پژوهش حاضر برآن شد به ارائه الگوی برنامه‌ریزی راهبردی توسعه پایدار شهر قزوین بپردازد. بدین منظور روش‌شناسی این پژوهش از نظر هدف می‌توان جزو پژوهش‌های کاربردی- توسعه‌ای و از نظر روشی در دسته روش‌های توصیفی- تحلیلی قرار داد که با رویکردی اکتشافی نسبت به ارائه برنامه راهبردی شهر قزوین مبادرت نموده است. داده‌های مورد نیاز با استفاده از روش کتابخانه‌ای- اسنادی و روش دلفی از نمونه 30 نفری متخصصان و خبرگان جمع‌آوری شده است. شناسایی متغیرها نیز با استفاده از تکنیک‌های پویش محیطی(شامل جست‌وجو در اسناد فرادست، مقالات علمی و طرح‌های پژوهشی) و تکنیک دلفی(استفاده از نظرات متخصصان و خبرگان منتخب) انجام شده است و سپس با تکنیک متاسوآت و نرم‌افزار MetaSWOT تجزیه و تحلیل شده است. نتایج حاصله نشان داد که نیروی انسانی متخصص، وجود ظرفیت‌های زیست محیطی و انطباق و تأکید اسناد فرادست بر توسعه پایدار به‌عنوان مهمترین عوامل راهبردی در نقشه راهبردی توسعه پایدار شهر قزوین مسئله شهر هوشمند، استفاده از ظرفیت‌های خلاقانه و نوآورانه در اقتصاد شهری و مسئله بافت‌های فرسوده و ناکارآمد به عنوان مهمترین عواملی است که در حوزه توسعه پایدار شهر قزوین حائز اهمیت ویژه‌ای است و به‌منزله عوامل راهبردی در راستای بهبود وضعیت فعلی شناخته می‌شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
جغرافیای و برنامه ریزی شهری شهری
دریافت: 1402/7/19 | پذیرش: 1402/11/2
دریافت: 1402/7/19 | پذیرش: 1402/11/2
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
