1- دانشگاه آزاد اسلامی ، f.habib@srbiau.ac.ir
2- دانشگاه آزاد اسلامی
2- دانشگاه آزاد اسلامی
چکیده: (119 مشاهده)
حکمروایی شهری، پیش‌شرطی برای توسعه پایدار است. چرا که عدم تمرکز، مدیریت منابع محدود، مشارکت همگانی، شراکت بین شهر، دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی، ابزارهای اصلی نبرد شهرها برای پاسخگویی به نیازهای اجتماعی و پایداری توسعه هستند و این‌ها همگی مستلزم استقرار مدل حکمروایی هوشمند شهری است. حکمروایی هوشمند به‌عنوان یکی از ویژگی‌های مهم شهر هوشمند که بر پایه مشارکت شهروندان و مشارکت خصوصی / عمومی تشریح شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی شاخص‌های حکمروایی هوشمند شهری در تحقق طرح‌های توسعه شهری است. این پژوهش از حیث هدف کاربردی و از حیث ماهیت و روش توصیفی- تحلیلی می‌باشد. گردآوری داده‌ها از طریق پرسش‌نامه با استفاده از 5 شاخص (مشارکت در تصمیم‌گیری، ارائه خدمات عمومی و اجتماعی، امنیت اجتماعی، فرهنگی و بهداشتی و درمانی) و 24 گویه بر مبنای پاسخ‌های شهروندان(با تحصیلات شهرسازی و توسعه و عمران شهری) در شهر تهران و با حجم نمونه 270 نفر انجام شد. جهت تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آماری Tتک نمونه‌ای و آزمون همبستگی پیرسون با نرم‌افزار spss استفاده‌شده است. براساس یافته‌ای پژوهش، مشارکت سازمان‌های غیردولتی با میانگین (97/3) بیشترین تأثیر را در حکمروایی هوشمند شهری دارد. همچنین عدم توجه به خدمات عمومی و اجتماعی همواره در شهرهایی که مدیریت ضعیف و سودجویی را دارند بیشتر خواهد بود، با توجه به پژوهش صورت گرفته و براساس نظرات شهروندان از جمله عوامل اثرگذار بر حکمروایی هوشمند شهری، ارائه خدمات عمومی به شهروندان توسط مدیریت شهری و اخذ عوارض به‌طور منظم جهت تحقق طرح‌های توسعه شهری توسط سیستم مدیریت شهری است..
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
